οδηγούμασταν, το 2015, μετά από πέντε χρόνια πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ισοπέδωσης των μικρομεσαίων στρωμάτων στο ίδιο μέγεθος χρέους που έχουμε σήμερα (351,3 δις το 2015 έναντι 352,4 δις το 2011) και μάλιστα υποχρεωμένοι να πληρώνουμε σχεδόν διπλάσιους ετήσιους τόκους από εκείνους που πληρώναμε όταν θεωρηθήκαμε, πάλι εκβιαστικά, «διασωτέοι» μέσω του μνημονίου-1 (21,7 δις το 2015 έναντι 12,3 δις το 2009 και μάλιστα σε δυσμενέστερη σχέση με το ΑΕΠ, δηλ. 8,6% το 2015 έναντι 5,2% το 2009, και εφόσον το ΑΕΠ αυξηθεί!).
Επομένως το μεσοπρόθεσμο όπως και το μνημόνιο-1 δεν σώζουν, ούτε δίνουν προοπτική διεξόδου, αλλά απλώς δημιουργούν ένα εικονικό κλίμα μετάθεσης των ίδιων και χειρότερων συνθηκών χρεοκοπίας στο άμεσο μέλλον. Από αυτήν την εύθραυστη «εκεχειρία» επιδιώκουν να ευνοηθούν οι αγοραστές του δημόσιου πλούτου σε τιμές ευκαιρίας και οι ευρωπαίοι πολιτικοί ώστε να κερδίσουν χρόνο για να μας ετοιμάσουν τον μηχανισμό της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, το 2013, και το πλαίσιο της νέας χρηματοδότησης έτσι ώστε να αποφύγουν το αβάστακτο βάρος από την πιθανή επέκταση της αδυναμίας πληρωμών και στις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες...
Όμως το κλίμα μετάθεσης, που εκβιαστικά και εκφοβιστικά επιδιώκουν να περάσουν η τρόικα με την κυβέρνηση, είναι εικονικό, διότι δεν υπάρχουν ούτε οι διοικητικοί ούτε οι κοινωνικοί όροι για να εφαρμοστεί. Οι κυβερνητικοί απέδειξαν, τους τελευταίους 20 μήνες, ότι είναι ιδεολογικά δέσμιοι της κομματοκρατίας και της διαφθοράς και πρακτικά ανεπαρκείς. Από την άλλη, η κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να αντιδρά στα άδικα, καταστροφικά και αδιέξοδα μέτρα – τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και για την πραγματική οικονομία.
Πράγματι, όλα τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα πάνω μας γιατί υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται για την εξέλιξη του πειράματος. Ο Τζον Πέρκινς – συγγραφέας του βιβλίου «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» – αναφέρεται κυρίως στα σχέδια και τους μηχανισμούς πολιτικοοικονομικού ελέγχου και εξάρτησης σε τριτοκοσμικές και αναπτυσσόμενες χώρες. Επιπλέον, και με ανάλογα υλικά και μεθόδους, θα προκύψουν νέα δεδομένα από το πρωτότυπο πείραμα που διεξάγεται στη χώρα μας, τα οποία θα επηρεάσουν την τύχη της εξάπλωσης της εταιρειοκρατίας και στον ανεπτυγμένο κόσμο – των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων.
Πάντως, ένα πρώτο αποτέλεσμα, που αρχίζει ήδη να γίνεται βίωμα, είναι το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο διεθνές ασφυκτικό πλαίσιο, η κοινοβουλευτική δημοκρατία μιας χώρας μπορεί εύκολα να κτυπηθεί χωρίς να χρειάζεται η βίαιη κατάλυσή της. Αρχικά λειτουργώντας σαν προπέτασμα – έστω και με μονοκομματική συναίνεση – και στη συνέχεια εκφυλιζόμενη σε καθαρά διακοσμητικό ρόλο, ωσάν υπολειπόμενο θεσμικό όργανο αυτής της κατευθυνόμενης πολιτικοοικονομικής εξέλιξης.
Αυτόν τον τελευταίο χρόνο, αυτούς τους μήνες, τις μέρες, η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ένα τεράςτιο πειραματικό εργαστήρι. Αριθμοί και άνθρωποι ανακατεύονται σε διαφορετικές αναλογίες και όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Είναι αλήθεια ότι ζούμε μέρες ιστορικές. Που όλα είναι ανοικτά και διαμορφώνονται…
Δ. Τρικεριώτης
http://gnathion.blogspot.com/2011/06/blog-post_28.html
