Μια φωτιά καίει στις πύλες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Μια φωτιά που ζεσταίνει τις χούφτες των απεργών χαλυβουργών, μα και τις καρδιές των εργαζόμενων, των ανέργων, των δασκάλων, των μαθητών, των φτωχών του 21ουαιώνα.
Όταν ξεκίνησε η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία», στον ....
Ασπρόπυργο, κοντά ενάμιση μήνα τώρα, ήταν ένα δυνατό όχι στα σχέδια της εργοδοσίας για εκ περιτροπής εργασία ή 5ωρο με 40% μείωση αποδοχών και στις πρώτες 34 απολύσεις. «Μη μας νομίσετε και για ήρωες» περιέγραφε ένα μέλος της διοίκησης του σωματείου στην πύλη. «Αν ήμασταν τέτοιοι, δεν θα παίρναμε 1200 ευρώ μετά από 23 χρόνια δουλειάς, παίζοντας τη ζωή μας κορώνα – γράμματα κάθε μέρα». «Πέρυσι σκοτώθηκε ένας συνάδελφος και ένας άλλος καταστράφηκε τελείως επειδή τους είχαν να δουλεύουν κάτω από το λιωμένο σίδερο παρότι το σωματείο είχε προειδοποιήσει. Και στο δικαστήριο προχθές μας είπαν ότι έφταιγαν οι εργάτες γιατί δεν έτρεξαν να σωθούν…» «Αλλά, να! Μας έδειξαν πια τον γκρεμό και είπαμε: ε! όχι δεν θα πέσουμε κιόλας.
Κι ήρθατε κι εσείς και σταθήκατε πλάι μας και κάναμε δυο βήματα δώθε. Γι’ αυτό αισθανόμαστε, σα να έχουμε πάρει την πρώτη νίκη. Νικήσαμε το φόβο». «Σπάσαμε τη σιωπή» θα πει ο πρόεδρος του σωματείου, στην ομιλία του στην συγκέντρωση έξω από την πύλη, στις 24 Νοέμβρη, στην τρίωρη στάση εργασίας, σε όλο το Θριάσιο, συνεχίζοντας: «Οι βιομήχανοι μας κλείνουν τα σπίτια κι όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα κι όχι με παρακάλια». «Έτσι, πήραμε την απόφαση και πάγωσε η τσιμινιέρα. Θα φυλάξουμε πύλες εργοστασιακές. Θα παλέψουμε. Άλλωστε έχουμε μάθει να ζούμε με φωτιά και ατσάλι». Κι όμως ήταν μια ηρωική απόφαση. Σε καιρούς που όλα σαρώνονται να υψώνεις μπόι και να μην δέχεσαι ψίχουλα. Να κοιτάς το διπλανό σου
και να βλέπεις τον εαυτό σου κι όχι τις παράπλευρες απώλειες – απολύσεις. Να μην δέχεσαι ότι νόμος αυτού του κόσμου είναι τον πλούτο που παράγεις να τον μοιράζουν πάντα οι εργοδότες, κατά πως τους βολεύει, με αφορμή την κρίση ή χωρίς αυτήν. Να ξεκινάς τον αγώνα, για κάτι που ξέρεις ότι αφορά όλους και να μην κοιτάς μόνο τη δική σου βολή, αλλά πως θα ρθουν κι άλλοι εργαζόμενοι μαζί σου. «Γιατί στην Ελληνική Χαλυβουργία, οι βιομήχανοι με την μαύρη κυβέρνησή τους δοκιμάζουν την αντοχή όλης της εργατικής τάξης». Γιατί τα σχέδια του Μάνεση είναι «λαγός για τα σχέδια όλων των βιομηχάνων» κι αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Μα για να νικήσουν πρέπει να ανάψουν απεργιακές φωτιές και σ’ άλλες εργοστασιακές πύλες. Γιατί το δίκιο σήμερα όλοι καταλαβαίνουν ότι το έχουν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν νικά εκείνος που έχει δίκιο αλλά αυτός που παλεύει γι αυτό.
Με το Δεκέμβρη οι απολυμένοι έγιναν 50. «Είμαστε όλοι απολυμένοι! Αλλά είμαστε όλοι σαν μια γροθιά, αιχμή του δόρατος για την εργατική τάξη. Αν δεν νικήσουμε δεν θα γυρίσουμε», απάντησαν οι απεργοί στη Γενική τους Συνέλευση. Τώρα πια, η απεργία και το μήνυμά της ξέφυγε από τους τοίχους της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». «Συνάδελφοι, εργάτες, τα μέτρα γενικεύονται. Δεν είναι μόνο οι χαλυβουργοί στο στόχο, είμαστε όλοι. Η συμμετοχή στον αγώνα δεν είναι ζήτημα αλληλεγγύης. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη…. Παραμερίστε τους ανθρώπους των βιομηχάνων, μην τους φοβάστε. Είναι ανίσχυροι, όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση. Κάντε Γενικές Συνελεύσεις. Προχωρήστε σε απεργία…» γράφουν οι απεργοί, σε κάλεσμα προς όλους τους εργαζόμενους. Στη σύσκεψη σωματείων, συλλόγων και επιτροπών που κάλεσε το σωματείο, στις 5 Δεκέμβρη, στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας, φάνηκε ότι οι απολύσεις και η ελαστική εργασία άρχισαν να εμφανίζονται σε πολλά εργοστάσια του Θριάσιου. Η 24ωρη απεργία της ερχόμενης Τρίτης είναι μια αρχή. Ο εργασιακός μεσαίωνας που απλώνεται σε όλους τους τόπους δουλειάς, με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, τις απολύσεις και όλο το αντεργατικό μνημονιακό, οπλοστάσιο, είναι το καίριο ζήτημα που έφερε στην πρώτη γραμμή ο αγώνας των χαλυβουργών. Όχι όμως απλά σαν αναγκαίο κακό ή αναπότρεπτη εξέλιξη μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά σαν πεδίο που η εργατική τάξη σήμερα οφείλει να αναμετρηθεί και να νικήσει.
Γι αυτό, αυτός ο αγώνας αγκαλιάστηκε από τον άνεργο και τον συνταξιούχο, μέχρι τον κάθε εργαζόμενο και τον μαθητή. Από την Κρήτη και την Πελοπόννησο μέχρι την Κοζάνη και την Αλεξανδρούπολη. Από την Φρανκφούρτη και το Βέλγιο, μέχρι την Νέα Υόρκη και το Μπρίσμπεν. Από τους σιδηρουργούς του Βελγίου και τους COBAS, μέχρι την ομοσπονδία εργαζομένων σε ορυχεία, μεταλλουργεία της Κολομβίας και τους εργαζόμενους της Αργεντινής. Είναι ένας αποφασιστικός, αγώνας που υψώνει ανάστημα στην δίνη της κρίσης, στο μεταίχμιο της εποχής. Κι ο καθένας και η καθεμιά προβάλλει σε αυτόν τις προσδοκίες που γεννάει η οργή του, βλέπει σ’ αυτόν τον εαυτό του. Ο εργαζόμενος αναγεννάει τις ελπίδες του, ο άνεργος νοιώθει την αγωνία του απολυμένου, ο δάσκαλος αναζητάει κάτι για να διδάξει την αξιοπρέπεια, ο μαθητής θέλει την έμπνευση αυτών που σκέφτονται αλλόκοτα σε τέτοιες εποχές πως θα νικήσουν, αντί να μοιρολογούν και να υπομένουν. Όλοι αυτοί είναι οι λόγοι της τεράστιας αλληλεγγύης, σ’ αυτόν τον αγώνα. Πρέπει να αντέξουν οι χαλυβουργοί για να νικήσουν, κι αυτό το αισθάνονται όλοι. Γιατί θα νικήσουν για όλους κι όχι μόνο για αυτούς. Έτσι έρχονται τόνοι τα τρόφιμα για τις οικογένειες τους και χρήματα όχι κυρίως από το περίσσευμα, αλλά από το υστέρημα του καθένα. Γι’ αυτό περνά ο κυρ Αντρέας και φέρνει την πίτα που έφτιαξε η κυρά του στην πύλη κι ένα πενηντάρικο από τη σύνταξη. Κι ο Νικολάκης από το δημοτικό έρχεται να δώσει το χαρτζιλίκι του. Κι ο καθηγητής από την περιοχή προσφέρεται να κάνει δωρεάν μαθήματα, όπου υπάρχει ανάγκη. Και η κυρά Αρχόντω, από την Ελευσίνα μαγειρεύει κάθε εβδομάδα φαί για εκατό άτομα και τρώει γύρω από τη φωτιά...
«Η εργοδοσία μας απειλεί. Εμείς όμως αυτές τις ημέρες περνάμε εδώ Πανεπιστήμιο και μαθαίνουμε. Σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δεν θα γίνουμε», γράφουν σε κάλεσμα τους. Όλα αυτά, είναι σχολείο για τους εργαζόμενους. Οι Γενικές συνελεύσεις και οι αποφάσεις τους. Οι περιοδείες σε εργοστάσια, τόπους δουλειάς και οι ομιλίες. Η επιτροπή αγώνα έχει ανέβει πάνω από 5 φορές στο Βόλο, για να πείσει τους χαλυβουργούς να προσπεράσουν «το χτες που με απειλές και εκβιασμούς τους επέβαλλαν την δήθεν συμφωνία τους στα μέτρα του Μάνεση και να δουν πως σήμερα, είναι μια καινούργια μέρα… είναι πιο δυνατοί. Με τη Γενική Συνέλευση και την απεργία μπορούν να νικήσουν». Η επιτροπή τροφοδοσίας διαχειρίζεται τα τρόφιμα ώστε να μοιράζονται ακριβοδίκαια και πρώτα σ’ αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Η επιτροπή των γυναικών των χαλυβουργών απλώνει το απεργιακό μήνυμα παντού και προσπαθεί, κανείς απεργός στο σπίτι του να μην αισθάνεται μόνος με τα προβλήματά του. Οι εργαζόμενοι στήνουν συναυλίες, συζητήσεις. Όλοι μιλούν στην πύλη. Ανταλλάσσουν χαρές και λύπες. Τα συχαρίκια σ’ αυτόν που έγινε πατέρας, τη συμπαράσταση στην κυρά του άλλου που τα παιδιά της ετοιμάζονται για μετανάστες. Μοιράζονται και γι’ αυτό δυναμώνουν κι αντέχουν.
Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη, που δεν μπορούν εύκολα να αποτυπωθούν, αυτός ο αγώνας πρέπει να νικήσει. Κάθε πολιτική δύναμη της αριστεράς οφείλει να αναμετρηθεί με αυτό το ζητούμενο και να δώσει όλες της, τις δυνάμεις. Η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία» πήρε την σκυτάλη από την ιστορία της. Την μεγάλη απεργία του 1978, τότε που «πάγωσε η τσιμινιέρα» της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» για έξι μήνες. Τώρα παλεύει να διαβεί στο μεταίχμιο των εποχών της κρίσης και των νέων μεγάλων εξεγέρσεων που θα παλέψουν για την ζωή, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Η καρδιά και ο νους της εργατικής τάξης κτυπά εκεί. Οι απεργιακές φωτιές γοργά πρέπει να ανάψουν και στις άλλες πύλες. Το προσκλητήριο ακούστηκε. Εγερθείτε!
http://anti-ntp.blogspot.com/2011/12/blog-post_1854.html
